Ο κύκλος του μεγαλύτερου αρχηγού τελείωσε στο πιο όμορφο ταξίδι της Εθνικής μας!!!!!


Λίγες ώρες πριν μας αφήσει ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού και αρκετές ώρες μετά το τέλος του όμορφου ταξιδιού της Εθνικής μας ομάδας στα γήπεδα της Βραζιλίας, το Wonderball ανοίγει ξανά, προκειμένου να μιλήσει για αυτό που περίμενε. Για την εικόνα της Εθνικής μας ομάδας.
Από την αρχή του Μουντιάλ, δεν κρίθηκε σκόπιμο να αναλωθούμε σε κριτικές και σχόλια για όσα βλέπαμε και θα βλέπαμε. Προτιμήθηκε ο γενικός απολογισμός αυτού του πολύ όμορφου ταξιδιού, η συνολική εικόνα και η αίσθηση που μας άφησαν τα παλικάρια της Εθνικής μας ομάδας. Η Εθνική μας λοιπόν, αν και άδοξα όπως θεωρώ, ολοκλήρωσε τη παρουσία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, χάνοντας από τη Κόστα Ρίκα στη διαδικασία των πέναλτι. Ή αλλιώς, στη Ρώσικη ρουλέτα. Ανάλυση τεχνική δεν πρόκειται να γίνει. Δεν έχει κανένα νόημα και δεν είμαστε οι αρμόδιοι για αυτό, για πολλούς λόγους. 

Η αίσθηση που άφησε η Εθνική μας ομάδα, μπορεί να ξεκίνησε με λίγο πίκρα από τη βαριά ήττα με τη Κολομβία και την αμφισβήτηση του κόσμου εδώ στην Ελλάδα να δίνει και να παίρνει σε κάθε μέσο και σε κάθε μέρος, όμως σταδιακά μετατράπηκε σε μια γλυκιά γεύση που για άλλους μέχρι και χθες παρέμεινε έτσι και σε μερικούς έγινε γλυκόπικρη. Γλυκόπικρη καθώς με την συνολική παρουσία της ομάδας μας, όλοι πιστεύαμε πως το γκολ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να έρθει. Η Κόστα Ρίκα, παράτησε τελείως το παιχνίδι στη παράταση και περίμενε τη διαδικασία των πέναλτι, όπου πόνταρε στο δυνατό της όπλο κάτω από τα γκολπόστ και δικαιώθηκε. 

Το ταξίδι λοιπόν, ολοκληρώθηκε. Οι διεθνείς μας, κατάφεραν να κάνουν μια χώρα που μαστίζεται από βιοποριστικά προβλήματα τα τελευταία χρόνια, να ξεχαστεί για μερικές ώρες. να βγει στους δρόμους όπως πριν 10 χρόνια και να χαμογελάσει από τη ψυχή της. Πολλοί -δικαίως ή αδίκως καλά έκαναν- πίστεψαν στο όνειρο του τελικού, υποστηρίζοντας πως 10 χρόνια μετά τη Πορτογαλία, ο θεός κοιμάται ξανά. Καλώς ή κακώς, όσο η μπάλα είναι στρογγυλή και γυρίζει, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τίποτα. Παρά μόνο, να ευχαριστιέται τη κάθε στιγμή. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί η Εθνική ομάδα, από looser των προηγούμενων ετών, μετά το 2004, έχει αλλάξει ταμπέλα, και έχει φορέσει αυτή του «μαχητή». Όχι του νικητή. Ποτέ δεν τρομάξαμε αντιπάλους με το ποδόσφαιρο μας, ούτε κάναμε τους πάντες να παραμιλούν. Αλλά καταφέραμε να μαχόμαστε για αυτά που διεκδικούμε και μην καταφέραμε να κόψουμε το νήμα στο τέλος της διαδρομής. Η μάχη αυτή, είναι πιο σημαντική από το αποτέλεσμα. Σε όλους τους τομείς της ζωής.

Λένε πως ο αθλητισμός, είναι ένας μικρός καθρέπτης της κοινωνίας μας. Για την Εθνική μας ομάδα, θεωρώ πως τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Πολύ πιο σίγουρο έχω, το Ελληνικό ποδόσφαιρο να είναι ένας απόλυτα καθαρός καθρέπτης της κοινωνίας μας, που αντανακλά στο έπακρο το κάθε τι με λεπτομέρεια, αφήνοντας ΕΚΤΟΣ την Εθνική μας ομάδα. Η Εθνική μας, είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας που ΕΠΡΕΠΕ να έχουμε και που οι απανταχού υγιείς ΘΕΛΟΥΝ να έχουν. 

Στο τέλος αυτού του άρθρου, γράφεται ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Γιώργο Καραγκούνη. Στον μεγαλύτερο αρχηγό της Εθνικής ομάδας, ο οποίος μετά το τέλος του Μουντιάλ κρεμάει οριστικά στη ντουλάπα των αναμνήσεων την φανέλα με το Εθνόσημο και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Μια φανέλα χιλιό τιμημένη, κατά ιδρωμένη από αμέτρητα χιλιόμετρα όλα αυτά τα χρόνια. Μια φανέλα που δόξασε και έκανε εχθρούς και φίλους να δοξάζουν!!!! 

Εύχομαι βέβαια να τον χαρούμε για άλλο ένα χρόνο ως επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Και για αυτό το λόγο, δεν γίνεται ακόμα αφιέρωμα στους Wonderlegends . 



ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου